Een meneer van Robeco had via de dure-spiksplinternieuwe-horloge-desk van een diamantair uitnodigingen verworven voor de Miljonairs Fair en of ik mee wilde. Ik moet toegeven dat ik allerlei vooroordelen had, die varieerden van tijdsverspilling tot vulgair, maar mijn relatie verzekerde me dat dit een leuke ervaring zou zijn. Hm, dacht ik bij mezelf. Camp misschien? Met veel moeite hees ik me in de vintage smoking die mij tien jaar geleden nog perfect paste en mijn vriend W, met wie ik grossier in olie-en goudbedrijfjes, was over uit Canada en een avondje met Paris Hilton leek hem best leuk. Paris Hilton is een blondine die bekender is door wat ze weg-of uitlaat dan door haar conversatie.

Tot onze grote verbazing stond een grote menigte al een half uur te kleumen voor de ingang van de RAI. Het waren vooral wannabe-miljonairs, althans, dat deduceerden wij bij het tellen van de avondjurken met windjack, een typisch Nederlandse vorm van Concours d’Elégance. Maar er waren ook echte openlijke proleten met Hummers. Wij sloten ons gedurende 40 minuten, onder het genot van bonkende stofzuigermuziek, aan bij de wachtende kandidaten voor de titel van slechtst geklede golddigger van Nederland en verkregen vervolgens toegang tot een markthal met veel overbodige en soms wanstaltige producten.
De koopwaar was duur maar de champagne was helaas goedkoop.
Zelfs op zich smaakvolle merken zoals Jaeger-Lecoultre showden hoofdzakelijk waar die toegesneden leek op de doorsnee Russische plutocraat en zijn onvermijdelijke vrouwelijke gevolg. Veel grote kasten en glitter.
W merkte op dat het in Amerika onmogelijk zou zijn geweest mensen drie kwartier lang potsierlijk opgedirkt buiten te laten wachten voor – staat u mij toe te citeren- een veredelde luxury car dealers showroom.

De volgende dag gingen wij op roadshow voor W’s goudexploratiebedrijfje, Rainy River. Dat aandeel is dit jaar al een keer of vijf over de kop. Verkopen dus, hoor ik dan om mij heen. Hoewel het nuttig kan zijn iets te verkopen dat wel in prijs stijgt, maar niet noodzakelijkerwijs in waarde, kochten we zelf bij van de week.
Reden van ons optimisme is een gevoel dat we delen met met de baas van dit bedrijf, geoloog Nelson “Kreukelpak” Baker. Het waarom van deze bijnaam kunt u te weten komen via de zoekmachine op deze site.
Baker denkt dat er minstens tien miljoen ounces goud liggen, daar bij Rainy River. Misschien wel veel meer.
Een verviervoudiging van de koers van vrijdag, CAD 5,60, is dan mogelijk.
Dat de koers eerder steeg wil niets anders zeggen dan dat beleggers toen dachten dat minder dan één miljoen ounces inzat. Toen twee miljoen.
Maar als er meer dan tien liggen dan wil elke zichzelf respecterende goudmijn in Canada dit bedrijf kopen. Hun reserves lopen immers terug en de vraag naar goud is nog steeds groeiende. Zeker in kringen rond de RAI, in Amsterdam.

In de taxi terug hadden we het over een beleggingsprincipe dat ons dierbaar is. Wij bedoelen het aloude motto buy low, sell high. Ik haal het er even bij omdat het zovaak met voeten getreden wordt, al lijkt het zo eenvoudig.
We kopen graan. Graan is goedkoop maar wordt steeds duurder. Maar boerderijen in Canada, bemand door oude boeren, zijn goedkoop. Jonge boeren willen geen oude boeren opvolgen, die willen naar de RAI. Een acre kost CAD 475. Dat is 340 euro. Het rendement daarop is op dit moment ongeveer 15%. De graanprijs stijgt al. Een mooi financiëel product voor volgend jaar.

Michael Kraland Michael Kraland is oprichter en columnist van Inveztor. Hij heeft een longpositie in Rainy River Resources