Let us be thankful for fools. But for them the rest of us could not succeed.
Mark Twain

Eén van de belangrijkste verschillen tussen apen en ons is geldzorgen.
Want, zoals uw bankier u uit zal leggen, voor geld moet je zorgen. Of laten zorgen door die bankier. En zoals uw persoonlijke trainer er voor zorgt dat u niet te dik wordt, zo zorgt uw bankier ervoor dat u niet rijk wordt.

Het is namelijk een hardnekkig misverstand dat bankiers er zijn om u rijk te maken. Daar zijn bankiers niet voor. Ze zullen dat zelf meteen beamen, ook de vermogensbeheerders onder hen.
Bankiers zijn er om allerlei dingen te doen die dusdanig zijn dat ze vooral goed verzorgd en keurig gekleed in een groot maar bijzonder conventioneel kantoor moeten opereren want anders krijgen mensen argwaan. Vertrouwen is erg belangrijk in die branche, omdat de zaak niet op al die prachtige marmeren pilaren rust maar op vertrouwen.

Bankiers hebben het hard te verduren. Ze kunnen er niets aan doen dat ze de hele dag in een streepjespak of mantelpakje moeten rondrennen in een neutraal leasebakje. Ze worden gedwongen elk titeltje dat ze bij elkaar gesprokkeld hebben op hun kaartje te zetten en tegen de tijd dat u het hele kaartje kent, krijgt u een nieuwe kloon aangeleverd die het pas ingewerkte streepjespak komt vervangen. Streepjespakken zijn natuurlijk erg beladen want je denkt meteen aan een gevangenis en dat zijn die banken natuurlijk ook, maar vooral voor creatieve bankiers. Bankiers moeten juist niet creatief zijn, dan vliegen ze eruit. Ze moeten conservatief zijn en ze komen in twee soorten, Slim en niet zo slim. Bij de meeste banken is het zo dat ongeveer een kwart van de medewerkers best slim is. Een kwart is minder slim. Dan heb je nog een kwart dat niet slim genoeg is en harder moet werken. Tenslotte heb je een laatste categorie die zelfs voor een bank niet slim genoeg zijn.

Als er een bezuinigingsronde komt worden die arme mensen ontslagen. En dat terwijl ze tot over hun oren in de schulden zitten vanwege die goedkope hypotheken. Gelukkig kent het Nederlandse bestel daar een oplossing voor: de AFM.
Nu denkt u misschien dat dit een grapje is maar dan vergist u zich. Dit is een serieuze financiële kroniek en in de kranten kunt u keurig teruglezen hoe begin 2000 de ene na de andere laag AFM’ers werd gerekruteerd tijdens de saneringsrondes van de banken.
En iedereen weet hoe en waarom de heer Groenink, over hem niets dan goeds, destijds de onderlaag van zijn bankers eruit knikkerde.

Als u iets verdient brengt u uw geld naar de bank. Tenzij u contant betaalt krijgt natuurlijk want dan moet u iemand anders veel betalen om uw geld naar de bank te kunnen brengen. Banken vinden dat oneerlijke concurrentie. Ze maken natuurlijk liever zelf minder van uw geld. Nu doet een beunhaas dat.
Vroeger kon je dan het beste naar de ABN gaan. Gewoon naar het kantoor in de Vijzelstraat. Dat kantoor liep al snel veel te goed. Dat kon natuurlijk niet dus werd het door diezelfde meneer Groenink, die toen nog geen rijk man was, gesloten en grondig verbouwd.

Uw bankier heeft een kaartje waarop staat dat hij Private Banker is. Ha, denkt u dan, dat is natuurlijk om mij duidelijk te maken dat hij niet van De Nederlandse Bank is, want dat zijn Public Bankers. Zo werkt het niet. Je hebt Private Bankers en je hebt Corporate Bankers. Dat zijn corpsballen die met elkaar in een ratrace verwikkeld zijn. Of zogenaamde investment bankers, u weet wel, de jongens die voor de huidige kredietcrisis hebben gezorgd. Die kredietcrisis gaat over het uitlenen van heel veel geld aan mensen waarvan je van tevoren wist dat ze het niet konden terugbetalen. Maar investment bankers konden dan uitrekenen van wel, tot het fout ging.

Daarom is het belangrijk voor banken dat er veel cross-selling plaatsvindt. De beleefde maar enigszins saaie Private Bankers kopen dan subprime leningen van de gehaaide investment bankers en dat maakt de bank winstgevender.

Michael Kraland