De G7 top in Boca Raton, Florida, ging over wisselkoersen. Amerika stond hier tegenover Japan, dat actief intervenieert en de Europeanen, die dat nog niet gedaan hebben. De Amerikanen deden in deze conferentie niets anders dan zich de moeilijkheden van het lijf te houden, de Europeanen zochten hulp tegen een te zwakke dollar. Die maakt de euro duurder en dat is slecht voor Europese exporteurs naar de dollarzone.

De uitkomst van deze conferentie kunnen we als volgt samenvatten: er kwam een communiqué waarin de woorden excessive volatility centraal stonden. De met zorg gekozen woorden wezen op een eensgezindheid om te hoge uitslagen van wisselkoersen tegen te gaan.

Vergist u zich niet in het belang van de woordkeus. Vorige keer was het more flexibility. Het lijkt niets, maar het is een groot verschil.

De Amerikanen zien het als volgt: wij Amerikanen hebben een soepel monetair beleid en trekken de wereldeconomie. Jullie Europeanen zijn rigide en zeuren. Bovendien zijn jullie vervelend en hinderlijk geweest met Irak en reken niet op ons om jullie daarvoor extra cadeautjes te geven.

Door ons soepele monetaire beleid zakt onze dollar weg. So what? Jullie probleem. Moeten jullie ook maar stimuleren, in plaats van de rente op 2% te houden en bevend voor de Franse en Duitse vakbonden maar mondjesmaat hervormingen door te voeren. Willen jullie niet meedoen, dan betalen jullie mee via een dure euro.

Jullie probleem
Eenvoudiger kan haast niet. Alleen, er wordt een internationaal toneelstuk opgevoerd waarbij deze zaken niet bij naam genoemd worden. “De dollar is onze munt, maar jullie probleem”, vatte een Amerikaanse minister van financiën het ooit samen. Die man was tenminste duidelijk.

Vrijdag, vlak voor de topconferentie, was de dollar weggezakt naar 1,27 dollar voor 1 euro. De consensus was toen dat deze top niets zou bereiken en dat de dollar dus maandag verder zou zakken. Gedurende het weekend steeg de dollar echter iets, richting 1,25 dollar. De echte proef op de som komt echter pas maandagochtend, wanneer Japan open is en de Europese beurzen ook openen.

Hoe kunnen we deze uitkomst interpreteren? Ten eerste en wij refereren naar een eerder stuk van ons met dezelfde strekking, dit zijn niets dan woorden. Tenzij wij het verkeerd interpreteren en er achter de schermen iets gelekt is over interventie.

Ten tweede poseerden de ministers van financiën die deelnamen allemaal met dezelfde blauwe das. Dat was om aan te duiden dat ze eensgezind waren. Hoera.

Let it Bleed
U kunt het ook anders zien. Als ze echt eensgezind zijn, hebben ze geen dassenceremonie nodig. We zouden zelfs zeggen, ontsla onmiddellijk de pr-sufferd die dit bedacht heeft. Doe volgende keer iets met feestmutsjes of sokken, want erger kan haast niet.

Hoewel, laat Inveztor.net een suggestie doen: streepjespakken met, heel klein, subtiele klasse, de woorden Let it bleed in de strepen geweven. Laat die dassen erbuiten. Ze zijn juist de meest vermaledijde kledingstukken van dit decennium. Draagt u er één en bent u geen bankier of begrafenisondernemer in functie, dan wordt u er op aangesproken.

Onze eigen DAR (dassen aantrek ratio, het aantal dassen in de kast gedeeld door het aantal keren dat die gebruikt worden) is de afgelopen vier jaar vertienvoudigd, er hangen er honderden werkeloos te bungelen en wij zijn vooral bang voor een nachtelijke wraakactie, waarbij onze dassen ons te grazen nemen en ons opknopen aan een gordijnroede.

Wij dwalen af.

Het belang van Bush
Terug naar de dollar. De kwestie is niet moeilijk. Het is in het belang van de VS dat de munt zakt, liefst zachtjes maar vooral niet te langzaam. Reden daarvoor is dat een zakkende dollar het Amerikaanse tekort terugdringt, doordat het de Amerikaanse industrie stimuleert.

We zijn dan ook niet bullish op de dollar. De reden daarvoor is dat het helemaal niet slecht is dat de munt zakt. Laten we eerst eens een stap terugzetten. Politici bepalen ons wel en wee en de valuta vallen daar onder. Bestuurders willen slechts één ding en dat is herkozen worden.

Zo ook president George Bush jr. De heer Bush jr heeft een vrij eenvoudige keuze. Of hij voert een soepel monetair beleid en de Amerikaanse economische machine wordt aangewakkerd door lage rente, of hij doet wat veel serieuze mensen die heel goed weten dat entrepreneur een Frans woord voor ondernemer is graag willen.

Die mensen willen eigenlijk liever dat de Amerikanen geen groot tekort hebben en nu alvast maatregelen nemen om verdere bubbels in huizen- of aandelenmarkten tegen te gaan. Immers, als de Amerikanen zich zowel persoonlijk als collectief in de schulden blijven steken wordt het vereffenen van de uiteindelijke rekening extra pijnlijk.

Niet dat zoiets de Europese politici iets kan schelen, die kijken alleen naar de opiniepeilingen. Die worden beïnvloed door de mate van economisch comfort van de kiezers. Massaontslagen zijn niet goed, nieuwe banen wel. Niet dat de Amerikanen zoveel nieuwe creëren, maar er is tenminste hoop op. In Europa is daar voorlopig minder kans op en voor een deel komt dat door de dure euro.

Hoe ver nog?
De consensus onder economen is dat de dollar blijft zakken. De vraag is hoe ver de munt moet dalen om de zaak in evenwicht te krijgen. Dat antwoord is niet gemakkelijk te geven. The Economist doet een schatting, gebaseerd op een rapport van Deutsche Bank. Om het tekort op de lopende rekening terug te krijgen naar 2,5% van het bnp moet de dollar zakken tot 1,98.

Nu is hier van alles tegen in te brengen, maar het geeft aan hoe groot het probleem theoretisch is. Laten we kijken naar de alternatieven die de Amerikaanse regering heeft. Nu het budget snoeien, in plaats van het tekort te laten stijgen naar 5% van het bnp is geen optie, omdat het lijnrecht staat tegenover de plannen van deze regering.

Irak moet direct ontruimd worden en er is minder geld beschikbaar voor defensie en antiterroristische maatregelen. De rente moet verhoogd worden, waardoor de consumenten automatisch minder schulden aangaan. Politiek gezien lijkt dit niet haalbaar voor Bush.

Electorale en economische pijn
Voorlopig steunen Japan en China de VS door Amerikaans schatkistpapier op te kopen. Zo blijft de Amerikaanse rente kunstmatig laag en kan de regering Bush doorgaan met haar huidige politiek. Uiteindelijk moet de rente stijgen en moet de dollar verder zakken dan nu. Het gaat ook meer pijn gaan doen, economisch dan.

Over electorale pijn hebben wij het maar niet, daar zorgt Democraten-kandidaat John Kerry wel voor. (Voor ons commentaar hierop zie Herry met Kerry en de discussie daarover in de Inveztor.net Koffiekamer).

Stiekem streepjespak
Europa? Misschien lukt het John Snow en de heer Groenspaan hun collega’s te overtuigen dat een soepeler monetair beleid wenselijk is. Laten we dat even aannemen. Dan nog kunnen we daar weinig mee, want het verdrag van Maastricht verbiedt dit soort soepele grappen.

Maar, zo horen we onze lezers nu al denken, dat verdrag wordt toch door Duitsland en Frankrijk met de voeten getreden, terwijl zelfs Italië lid is van de G7 en misschien ook overtuigd is? Goed, laat dat zo zijn. Die heren komen zondag allemaal thuis met stiekempjes toch een streepjespak met Let it bleed erin geweven. Ze overtuigen iedereen, inclusief onze eigen minister van Financiën Gerrit Zalm.

De rente wordt verlaagd, de euro daalt. Wat gebeurt er dan? Dan gooien de Japanners nog meer miljarden de markt in om ervoor te zorgen dat de dollar niet door de psychologische barrière van 100 yen heengaat. Nu kost een dollar nog iets meer dan 105 yen.

Is dat dan alles? Nee, want dan stijgt goud naar eenzame hoogte.