Vorige week was ik in Catalaans Frankrijk, het land van de Catharen, van de zoete wijnen van Rivesaltes, Maury en Banyuls en zonder internet aansluiting. Vanavond is Slapend Rijk en natuurlijk word er dan gevraagd wat ik van Amaranth denk (“blij dat ik er niet inzit”). Of ik vanavond erg veel aan het woord kom weet ik niet, misschien krijg ik wel weer een “hou je mond Kraland” van Bicker Caarten net zoals laatst. Terwijl je toch zou denken dat het nooit goed is voor de luistercijfers als iedereen zijn mond zou houden, in een radioprogramma. Als ik er niet ben omdat ik op reis ben klagen ze ook.
Dat is het, ik moet er wel bij zijn, maar mijn mond houden.
Dat is gemakkelijk, maar je vraagt je af waarom je er dan je vrije avond voor opoffert.
Eén ding is duidelijk, de radio heeft nog mysteries voor mij.
We hebben in elk geval vanavond geen gasten die 99% van de tijd aan het woord willen zijn en ik loop geen risico voor kortetermijnbelegger te worden uitgemaakt.
Crum en Schmull hebben hun onderwerpen klaar, zie het stuk hierover en ik ben bezig een beetje bij te lezen en te bellen over Amaranth.
Er is al veel over gezegd behalve over één aspect, namelijk Redemption Gates.
Daar ga ik het over hebben. Ik heb wat ervaring met die ondingen en wie weet heeft iemand er iets aan.
Sterker nog, ik ken er genoeg die niet zullen luisteren en er instonken, in dit soort dingen, voor de tweede keer zelfs, en wie weet straks voor een derde.

Er is ook wat informatie die ik vanavond niet zal gebruiken. Dingen waar ik achter kwam buiten mijn journalistieke functie.
Ik maak natuurlijk onderscheid tussen wat mensen me in vertrouwen vertellen en wat ik te weten kom als ik naar informatie zoek.
Dat ligt heel anders wanneer een lid van de Inveztor redactie iets uitzoekt. Als zij iets te weten komen mogen ze het gebruiken. Ze hebben niet de nevenfuncties die in mijn geval tot een deontologisch conflict kunnen leiden.

Ik denk dat Crum dezelfde informatie gevonden heeft als ik, maar dan in zijn hoedanigheid van redacteur van Inveztor. We gaan eens kijken hoe we daarmee omgaan.

Want het leuke van Amaranth is dat ik nog geen Nederlandse partij heb gevonden die erin zit. Althans, Crum heeft ze gebeld en iedereen ontkent. Maar er is meer dan Amaranth. Dus vanavond ga ik dat vragen aan Martin.

Amaranth was een hedge fund dat net, op het randje, niet tot de elite behoorde, want ze hadden $ 9,5 miljard onder beheer. Vroeger was je groot boven de $100 miljoen. Vanaf 2000 was je groot boven een miljard en nu moet je meer dan 10 miljard hebben om mee te tellen.

Epistemische arrogantie was de titel van m’n eerste FD column. Grappig dat dat zo snel actueel werd want dat was het natuurlijk bij Amaranth. De arrogantie van de kennis. De hubris van de Oude Grieken. De doodzonde.
Wel spijtig voor de beleggers want die zijn belazerd.
Ik zag wat getuigenissen van keurige instituten die kort voordat deze Titanic zonk nog even langs waren gekomen. Ze maakten zich wat zorgen over de omvang van de energie trades.
Niets aan de hand, zo kregen ze te horen, alles was afgedekt.
Tja, met hun geld dus.

Nada