Gisteren schreef ik een commentaar over financials en waarom je ze niet moet hebben. Voor ik het verstuurde liep ik er nog eens doorheen en haalde er een stukje uit.
Dat stukje ging over Goldman en waarom ik vond dat wat voor die andere financials geldt, niet voor Goldman gold. Ik had het ook over een ceremonietje, morgen, bij de vereniging van INSEAD Alumni.
Waarom haalde ik dat stukje er nou uit ? Misschien omdat ik vond dat het wat afleidde van de kern van het verhaal. Misschien is er wel een andere reden en daarvoor gaan we even terug in de tijd.
Goldman was de eerste firma die mij, nog midden in het academische jaar, in de lente van ’77, een aanbod deed. Ik heb het verhaal nog nooit verteld, misschien leuk voor het boekje dat ik aan het voorbereiden ben, want als je dingen opschrijft reken je er mee af.

De recruiters van Goldman waren naar de campus gekomen en gaven op zondagavond een presentatie in een hotel.
Maar Goldman stuurde geen echte recruiters, maar operationele mensen. Brokers en zakenbankiers. Al snel werd duidelijk wat een ongelooflijk gemotiveerde mensen dit waren.
Maar die motivatie viel niet bij iedereen in de smaak en op een andere plaats, een andere keer, leg ik wel uit hoe en waarom.
Laten we zeggen dat ze een beetje gechargeerd overkwamen. Maar omdat ik zelf wel interesse in beurszaken had en al wel eens wat knoeide met aandeeltjes ging ik met ze praten.
Ik kreeg een ticket opgestuurd om naar Londen te komen. Daar werkten zes man aan de aandelenkant in een klein kantoor. Aan de andere kant werkten de zakenbankiers. De zevende man rookte een sigaar achter zijn scherm, een inferieure quotemachine. Ik had met iedereen een gesprek maar niet met de sigaar. Waarom niet ? Omdat die meneer niet belangrijk was. “He does bonds.” Eén man.

Na het ticket voor Londen kwam het ticket voor New York. Omdat ik daar nog nooit geweest was ging ik maar. New York was toen een smerige en gevaarlijke stad, maar wel erg opwindend, veel meer dan nu.
Een muziekvriend van me woonde in de East Village, dat toen nog echt een smerige achterbuurt was, en ik besloot een paar dagen aan mijn verblijf vast te knopen.
Midden in dat dure jaar.
Zo kon het gebeuren dat ik bij Goldman solliciteerde en in de East Village tussen de kakkerlakken op de grond sliep. ’s Nachts, op straat, kraakten de injectienaalden onder mijn schoenen.
Een aardige man die Dick Rogoff heette deed me het aanbod en ik nam het uiteindelijk niet aan. Was het stom, was het wijs, ik weet het niet. Mensen zeggen me altijd dat je nooit spijt moet hebben. Goldman is een nogal Pruissisch bedrijf qua discipline en ik ben niet erg Pruissisch ingesteld. Wat deed ik anders tussen die kakkerlakken.
De Goldman mensen waren ook ongelooflijk gefocusd op geld en dat was in de jaren ’70 niet echt populair.
Goldman was toen nog privé. Er was buiten de VS één klein kantoor in Zürich en één klein kantoor in London.
Ik ging in de industrie werken en switchte pas op mijn veertigste naar de beurskant.

Gisteren haalde ik Goldman waarschijnlijk uit mijn stuk om het niet een te persoonlijk tintje te geven. Vandaag luisterde ik naar de Goldman webcast van CEO Lloyd Blankfein, op de financials conferentie van Merrill. U kunt hem hier afluisteren.

Door de jaren heen is er eigenlijk weinig veranderd. Goldman is nog steeds relatief klein en zeer dominant.
Wat een indrukwekkend bedrijf is dit toch, wat een interne cohesie en wat een constante kwaliteit. Natuurlijk, er zijn allerlei deelgebieden te noemen waarop Goldman niet de beste is en zelfs niet erg goed. Ze maken zoals iedereen fouten, maar wat een bewonderenswaardig constante koers hebben ze bij dat bedrijf. Veel dingen die Blankfein nu zegt zeiden de partners toen ook tegen me.
Ze proberen nog steeds de beste mensen binnen te halen, vast te houden en ook daarna bij de firma te betrekken en ook daarna met de alumni in contact te blijven. De alumni zijn een belangrijke bron van business. Net zoals in 1977 zeggen er maar weinig mensen nee tegen Goldman. Tachtig procent van de aanbiedingen worden aangenomen, meer dan op Harvard zei Blankfein.

Wat kost dit bloedmooie bedrijf nou op de beurs ? Niet veel. Minder dan acht keer de winst van 2008, als je die op $ 30 schat.

Hier de chart van Goldman vs. S&P 500 sinds de beursgang in 1999:
[grafiek]Klik om te vergroten.

Vandaag steeg Goldman ruim 8%.
Wat er ook met de financials gebeurt, dit is het beste en meest consistente team. Het aandeel is niet duur, ook al moet je op dit moment geen brokers hebben, geen financials en al dan niet geen Amerikaane aandelen.
Ik heb maar één grote fout gemaakt denk ik. Ik had dit verhaal er gisteren toch bij moeten zetten.

No pun intended.Michael Kraland is financier, publicist en oprichter van Inveztor. Disclaimer Kraland: geen positie in Goldman Sachs op moment van publiceren.