Er is kans dat een Koppensneller u opbelt voor een nieuw baantje als Risk Manager (m/v) bij een internationale effectenbank, Bulge Bracket, met hoofdkantoor in Zürich. Een tegenvraag is dan aan de orde. Used to Be Smart?

 

Sic transit… Volgens zakenbank Morgan Stanley is pas tweederde van de pijn boven water.

UnBelievably Stupid, denk je dan.

 

En dat niet alleen bij UBS. Morgan Stanley heeft onderzoek gedaan bij 25 relevante partijen en op basis daarvan komen ze tot deze heel serieuze conclusie die, uiteraard, al in de prijzen is verwerkt want de kennis ligt op straat, bij wijze van spreken.

 

Het rare is dat die kennis op straat kan liggen maar dat deed de kennis dat er iets mis was in deze markten ook. Vandaar het begrip Predictable Surprises, dat we hier al eerder behandelden. In een grijs verleden lijkt het wel.

U mag dus best weer even in paniek raken als u het ongemakkelijk vindt klinken dat er nog zoveel moet komen terwijl iedereen weer optimistisch is.

Of u bent zelf een optimist en dan weet u dat er een nieuwe Predictable Surprise moet komen wil het weer fout gaan. Of een Black Swan, whatever.

Die Predictable Surprise is er al en dat is de olieprijs. Bubble? Geen bubble? Wij denken aan het begin van het eerste.

Nu is die olieprijs op zich niet zo erg, als de evolutie maar langzaam gaat. Maar als de geschiedenis ons iets leert, dan is het dat olieschokken heel pijnlijk zijn voor uw aandeeltjes en voor uw obligaties. En soms ook voor uw baantje, pensioentje en goede humeurtje.

 

Optimisten zullen direct tegenwerpen dat het tegenwoordig anders is. Dit in tegenstelling tot   de tijd van Joop den Uyl, toen wij nog een groot land waren, moreel dan, en achter Israël stonden. Toen lieten we ons olieschokken en bleven daar cool onder als Engelsen onder de Blitz. Dit zal niet meer gebeuren horen we dan omdat er onder die soepjurken nu MBA’s van Harvard en Wharton schuilgaan. Die houden de patiënt toch wel in leven? Natuurlijk, net zoals de MBA’s die risk managers bij Used To Be Smart waren.

Om allerlei redenen van marginale vraag en aanbod kan olie zo een dollar of 30 à 40 terug. Of niet. Het is moeilijk te zeggen.

Olie kan ook stagneren op dit niveau. In de tijd van Den Uyl, een tijdperk dat ze om redenen van gebrek aan historisch besef in de VS heel anders noemen, lukte dat bezuinigen aardig, dus waarom niet weer?

Amerikanen slurpen een kwart van de 85 miljoen vaten die we per dag verbruiken op. Als die wat minder rond rijden, wat zuinigere auto’s kopen en wat minder koude plekken verwarmen en warme dingen koud maken, sparen we precies de twee miljoen vaten die het verschil maken tussen dure olie en tientallen dollars minder per vat. Want zo werkt de oliemarkt.

Natuurlijk haalt de groei van India en China dat wel weer in, maar we kopen tijd, precies de tijd die we nodig hebben.

 

Intussen zit er een tweede kredietcrisis op ons te wachten. Niemand analyseert die zo goed als Meredith Whitney, bankanalist bij Oppenheimer. Geen verrassingen voor haar. Dat Citigroup kapot zou gaan zag ze al van de zomer. Wat ze nu briljant analyseert is de successie van schokgolven die straks door de creditcardmarkt gaat. Waarom de nieuwe bankregelgeving, die ingesteld is om klanten te beschermen tegen vervelende misbruik, het moeilijk gaat maken om kredietlijnen te herprijzen. Waardoor krediet in veel gevallen heel lastig wordt. Waardoor uiteindelijk veel minder krediet beschikbaar zal zijn voor consumenten en we ongewilde consequenties krijgen van goedbedoelde regelgeving door regelgevers die iets goed willen maken.

Michael Kraland