Soms weten we niet hoe we boffen. Gisteren zag ik een documentaire over Ludendorff en Haig, die in het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog tegenover elkaar stonden. Ludendorff aan de Duitse kant en Haig als Engelse bevelhebber, voordat Maarschalk Foch de zaak begon te coordineren. Ik vertel het er maar even bij en zometeen zult u lezen waarom.
We klagen nu wel maar we hebben geen idee hoe het was om in die loopgraven te zitten. Ik heb eens een koffer vol brieven gevonden van een familielid. Hij overleefde de oorlog maar vraag niet hoe en in de Tweede sneuvelde hij.
In die brieven, die in prachtig Frans en in prachtig handschrift geschreven zijn, vertelt hij over zijn dagelijkse beslommeringen, zonder ooit te klagen.
Wij klagen wel.

Even terug naar de kop boven dit verhaal. Gisteren was het een soort Dolle Dinsdag op de Amerikaanse beurs. De hausse zet door. Vanochtend had ik het erover met onze dierbare medewerkers. Probleem was dat onze jonge academisch gevormde talenten geen idee hadden wat ik bedoelde. Dolle Dinsdag ?
Dolle Dinsdag vond plaats op 5 september 1944. Nederlanders stonden met vlaggetjes langs de weg, klaar om de geallieerden te begroeten. Dames bespraken met elkaar hoever ze bereid waren te gaan voor een reep chocola, wat sigaretten of die fantastische, ongelooflijke nylons.

Het had op de beurs kunnen gebeuren. Het is ons ook gebeurd, de afgelopen twee jaar. Extrapolatie. De geallieerden hadden op 3 september Brussel bevrijd en op 4 september Antwerpen. We gaan het nu even niet hebben over het nazistisch gespuis dat daar nog steeds vrij rondloopt, want het gerucht ging dat Breda ook bevrijd was. Pure extrapolatie. En als Breda bevrijd was dan zouden ze de volgende dag in Rotterdam zijn en een paar uur later in Den Haag.
NSB’ers weken uit naar Duitsland. De Duitsers verbrandden hun archieven. Paniek alom.
Maar de geallieerden kwamen niet, alleen een speerpunt was doorgedrongen tot Antwerpen en het zou nog een hongerwinter lang duren voordat wij bevrijd werden.

Vanochtend bleek me dat dit soort dingen niet meer bekend is, ook niet bij kiene jongen academici die van mij elk weekend The Economist moeten lezen.
Crum kreeg ik hier niet over te pakken, die weet dit soort dingen bijna altijd wel want hij is 40 en daar ligt de waterscheiding lijkt me.
Maar Crum had iets anders, belangrijks te melden. Hij wilde weten of ik dacht dat dit nu het eind van de ellende op de beurs was, voor de VS.
Nee, dat denk ik niet.
Er komen nu, zoals dat gaat in dit soort gevallen, wat leuke dingen naar buiten over de huizenmarkt en opeens merken we dat banken weer geld verdienen omdat ze de mensen aan wie ze lenen heel veel rekenen.

Maar de rest is doffe ellende en er zitten nog allerlei complicaties in de pijplijn als ik het zo bekijk en dan hoef ik mijn fantasie niet eens de vrije loop te laten.
De markt neemt een andere wending, we zitten in een bearrally denk ik, ik doe graag mee, leuk, we maken wat winst, maar curb your enthousiasm, zou Larry David zeggen.
Dat laatste leerde ik van Vermeulen.
En Vermeulen weet nu alles over Dolle Dinsdag, behalve dat de schrijver van Bob Evers ook een NSBer was en dat hij het eerst met die term kwam, in een namaak verzetsblaadje dat De Gil heette.
Vond het vroeger al niets, Bob Evers en nu kunt u die ramsj ook wegdoen.
We zijn de AEX even long omdat die zo achterblijft bij de andere indices. Komt door ArcelorMittal maar toch.

Long Dax en AEX