Is dit nu een ramp? Nee. Een ramp dat was Haïti. Maar Haïti was ver weg. De gevolgen van de vulkaan zien we om ons heen, wanneer we in de zakenwereld zitten.

Een ramp voor de luchtvaartindustrie en voor een aantal individuele gevallen.
Andere bedrijven profiteren. De hotels zitten vol, maar de taxi’s rijden niet, of ze rijden naar heel ver.
Huurauto contracten werken niet over de grens. Er is geen auto meer te krijgen.
De treinen zitten vol.
Gedwongen onthaasting.
We zijn verslaafd aan snelheid en gemak en de natuur mag ons niet storen. Nu doet de natuur vervelend en loopt onze maatschappij vast.

We moeten langzaam kauwen maar we willen snel vliegen.
De telefoon rinkelt en vrienden komen langs. We hebben elkaar jaren niet gezien. Ze zijn gestrand. Leuk. Echt leuk.

De vorige uitbarsting duurde twee jaar. Niemand gaf erom want in 1821 vlogen alleen vogels. Vulkanologen vullen nu de televisieschermen en we leren dat ons nog meer te wachten staat.
Natuurlijk horen we dat juist nu.
De autoriteiten zijn te voorzichtig en krijgen er van langs. Wanneer ze dat niet zijn natuurlijk ook.

Dit is geen goed moment om vliegtuigongelukken te veroorzaken. Maar volgens de vliegers is er niets aan de hand.
Onthaasten. Even niet vliegen. Heerlijk.
Jammer dat er al weken een treinstaking is in Zuid-Frankrijk. De radicale stakers daar trekken zich nergens iets van aan en de regering laat maar waaien.
Die hebben net een tik in de verkiezingen gekregen, vandaar.

Als je er iets van zegt, als regering, leggen ze het hele land plat en dat zou op dit moment rommelig overkomen.
Die staking is toch één van de weinige dingen waar je echt iets aan kunt doen, zoals ophouden.
De stakers behoren tot de best betaalde werknemers in hun categorie. Goede secundaire arbeidsvoorwaarden ook. En licht werk. En vroeg pensioen, nog uit de tijd van de stoomtreinen. Toen je kolen moest scheppen.
Even ophouden met staken?

Dat is nu helaas even niet aan de orde.
En het is al zo druk op de stations.

Disclaimer: nvt