Wie hoort niet in dit rijtje thuis? Ten eerste Anders Moberg. Vanochtend kondigde Ahold aan dat de nieuwe topman van het concern zijn contract aanpast. De tekst is sober en correct, hier is duidelijk huiswerk gedaan en de inhoud is al even duidelijk.

Moberg krijgt geen gegarandeerde compensatie bij vertrek, maar een vergoeding die afhankelijk is van resultaat. Idem voor zijn bonus. Wat willen we nog meer? Niets, maar de crisistoestanden rond zijn betaling hadden meer te maken met het wederom falen van de raad van bestuur.

Eerst is er fraude te gepleegd en het management had dat niet door. Vervolgens gaven de bestuurders blijk van een gebrek aan inschattingsvermogen bij het inhuren van een opvolger.

Boeven apart
Jacques Potuijt schreef al in Anders is niet anders dat Moberg, die niet op Ahold zat te wachten, op de vrije markt zichzelf zo goed mogelijk verkocht. Kortom, Moberg handelde hier keurig, de commotie is niet voor niets geweest en er zijn aan alle kanten lessen geleerd. Laten we daarom eens kijken hoe het de rest van ons rijtje vergaat.

Ten eerste hebben we Kenneth Lay, Andrew Fastow (respectievelijk ex-ceo en ex-cfo van Enron) en Bernie Ebbers (ex-cfo Worldcom) voor het gemak maar niet in ons lijstje opgenomen. We willen het vandaag namelijk niet hebben over notoire oplichters, maar over houdingen die wel of niet goed zijn.

Goed en fout zijn vaak tijdsgebonden en bovendien subjectieve begrippen. Desalniettemin moeten we er toch dagelijks mee omgaan. Het rumoer rond managementbeloningen, boni en vertrekregelingen ontstaat vaak, doordat de tijden veranderen en sommigen dat niet meteen doorhebben.

Grasso te grazen
Grasso, hoofd van de New York Stock Exchange (NYSE), bestuurt de belangrijkste beurs ter wereld. Hij is daar enerzijds regelgever, maar ook manager van een bedrijf. Er is een schandaal ontstaan, toen bekend werd dat hij 139,5 miljoen dollar had verdiend. Dat werd bekend, omdat beurswaakhond SEC er naar vroeg.

Anders wisten we het nu nog niet. Grasso gaf inmiddels 48 miljoen dollar aan andere inkomsten van hem terug, onder druk van de publieke opinie. Hij houdt evenwel vast aan zijn 139,5 miljoen dollar. Voor een deel is deze som zo hoog opgelopen, omdat Grasso jarenlang zijn boni en andere extra prikkels niet heeft opgenomen.

Hij leefde louter en alleen van zijn basissalaris van 1,4 miljoen dollar. Dat geld stond vast tegen 8% rente. Grasso kreeg een onder andere een bonus van 30 miljoen dollar voor de wijze waarop hij de crisis tijdens en na de terroristische aanslagen van 11-9 afhandelde. Wat moet een regelgever verdienen?

Aristoteles
Bill Donaldson, de D van wijlen DLJ, de zakenbank die door CSFB werd opgeslokt, krijgt als hoofd van de SEC 1% van wat Grasso verdient (142.500 dollar). U leest het goed. Gelukkig heeft Donaldson wat eigen geld. Grasso is een jongen uit Queens die onderaan is binnengekomen en zelf is opgeklommen.

Wel erg hoog, vindt iedereen nu. We komen nu bij een punt, dat Warrum_buffett in Stop de Moberg-hetze afgelopen zaterdag zo treffend behandelde. Wat is toelaatbaar, op het gebied van beloning en wat niet? We leven in een rare wereld. Deze is duidelijk niet door Aristoteles ontworpen. Wat is teveel en wie gaat dat iets aan?

Helaas kunnen wij u de meest treffende voorbeelden van onzin op dit gebied niet citeren, omdat wij in het buitenland wonen en geen Nederlandse televisie ontvangen. Daardoor kennen wij de namen van de meest populaire Nederlandse amusementsartiesten niet en herkennen we ze ook niet op straat, wat natuurlijk een groot gemis is.

Britney en David
Wij volgen op dit gebied slechts Van Kooten en De Bie en die worden, naar ons gevoel, onderbetaald, al hebben wij geen flauw idee van wat ze verdienen. Vergeef ons daarom dat wij andere voorbeelden gebruiken. Krijgt Britney Spears teveel betaald? Is David Beckham (gelukkig weten wij wel wie dat is, het is een voetballer) te duur? Tiger Woods?

Er zijn allerlei onbenullen, die ongelooflijk veel geld verdienen. De Quote 500 wordt niet bevolkt door progressieve intellectuelen en weldoeners, maar er zitten er ongetwijfeld een paar tussen, min of meer per ongeluk. Managers zijn al decennia lang bezig bedrijven te misbruiken voor hun eigen gewin. Denk aan het keurige Reed Elsevier en Wolters Kluwer.

Toen de managers van deze bedrijven niet meer op traditionele wijze de zakken konden vullen, een periode die tot het midden van de jaren tachtig duurde, werd van de nood een deugd gemaakt en werd het optiegereedschap aangewend om van een aantal toevallig op de juiste plaats aanwezige Burburry-cliënten miljonairs te maken.

Geluk mag
Aegon? ASML? Wat deden deze mensen dat zo geweldig was? Ze hadden geluk. Dat is een moeilijk punt, want geluk is, in onze ogen, niet slecht. Bovendien is het niet hard te maken dat geluk rechtvaardig verdeeld moet worden, vraag dat maar eens aan de slachtoffers van onze maatschappij. Geluk mag.

Van de neo-Marxisten, om maar even een gemakkelijke noemer te gebruiken, mag het niet. Van ons wel. Van de naijverigen onder ons mag het ook niet, maar jaloezie is een doodzonde, daarom mag het van ons wel. Leuk voor Britney. Als we de geluksfactor loslaten op Moberg, heeft hij eerder pech. Allemaal gezeur, die man wordt hier gek van en heeft het al zo druk.

Goed dat het nu afgelopen is en nog wel op zo’n keurige manier. Grasso? Hij heeft, naar ons gevoel, teveel geluk en dat kan wel eens omslaan in pech. Grasso’s echte klanten zijn de leden van de NYSE. Die hebben onder Grasso de waarde van hun zetel zien verdrievoudigen van 750.000 dollar naar ruim 2 miljoen dollar nu.

Raar
In augustus 1999 werd de hoogste prijs ooit betaald: 2,65 miljoen dollar. De zetels zijn dus niet eens zoveel in waarde gezakt. Voor een deel komt dat door Grasso. Is zo’n bonus voor 11-9 alleen niet obsceen, als u denkt aan de slachtoffers in de Twin Towers en aan de brandweerjongens die die trappen opgingen?

Komt die betaling aan hem niet op een slecht moment? De NYSE, die via de mond van Grasso ijvert voor betere corporate governance, is een bedrijf dat zelf rond de 30 miljoen dollar per jaar verdient. Vervolgens doet het zo’n hoge betaling. Raar. De opbrengst van de NYSE is alleen minder belangrijk dat de welvaart van de leden, de zetelhouders.

Goed, maar die waarde hangt weer af van het vertrouwen dat beleggers in de NYSE hebben. Dat heeft een flinke deuk opgelopen en die oneffenheid dateert al van voor de Grasso-affaire. Al jaren vinden grote instituten dat ze door de specialisten van de NYSE, waar Van der Moolen één van de marktleiders is, geflest worden bij uitvoering.

De NYSE wankelt
Daarom trad de president van LaBranche, concurrent van Van der Moolen, onlangs af als NYSE-bestuurder. Hij wilde bepaalde documenten niet vrijgeven. Sandy Weill, toen nog hoofd van Citigroup, werd voorgedragen als beschermer van de kleine belegger in de Raad van Bestuur van de NYSE.

Dat gebeurde juist op het moment, dat Citigroup een boete van 400 miljoen dollar kreeg wegens misleiding van beleggers tijdens de telecom-hausse. Weill trok zich terug en trad kort daarna ook formeel terug binnen Citibank, waar hij zijn rechterhand als ceo benoemde. Kortom, er wordt van alle kanten getwijfeld aan het bestaansrecht van de NYSE.

Grasso heeft een contract gekregen en voert dat uit. Hij doet niets onrechtmatigs. In die zin heeft hij zijn beloning verdiend. Of hij op dit moment zijn werkgever een dienst bewijst en of hij even wijs is als Moberg lijkt ons twijfelachtig. Pierre Bilger is in Nederland niet bekend. Zijn bedrijf is dat wel. Hij was, tot voor kort, president van Alstom.

Messier slijpt de messen
Dat is het Franse industriële consortium dat in moeilijkheden raakte. Bilger vertrok en kreeg een handdruk van 4,1 miljoen euro. Deze zomer maakte hij bekend dat hij afstand deed van deze bonus. Sommige mensen gedragen zich blijkbaar wel netjes. Bilger hoort volgens ons in het rijtje thuis naast Moberg.

Gisterenavond werd bekend dat de SEC gebruik zou maken van Sarbanes-Oxley, de financiële anti-terreurwet, om de 20,5 miljoen dollar die Jean-Marie Messier van Vivendi Universal verlangt, te blokkeren. Eerder op de dag werd bekend dat Messier in een tweede gerechtelijke uitspraak wederom in het gelijk was gesteld.

Vivendi wilde niet betalen.