U weet waarschijnlijk niet wie Jim Paul was. Of misschien ook wel en als dat zo is dan heb ik een vraag voor u.
Dit wordt geen leuke blog entry, maar een trieste. Zo is het leven, ik kan er niets aan doen.

In November komt dat prachtige blad dat in een moment van zwakte besloot mij hun beleggerspagina te laten schrijven uit met hun voltreffer, de Quote 500.

Ik denk dat ik ze ga aanbieden een bijdrage te leveren. Niet alleen dat, ik zoek ook een ondernemende uitgever. Want laten we even teruggaan naar dat Klamme Weekend in New York City, zie een eerder blog verhaal.
Ik was in New York om mijn Jonge Reisgezel naar zijn vakantieadres te brengen. En om mijn vriend David Bromberg, een fantastische gitarist, op te zien treden. Leuk ook voor de reisgezel. Die kende David alleen van avondjes thuis maar kon zich niet voorstellen dat hij zich op elegante wijze met een gitaar over een podium zou kunnen bewegen.

David speelde die avond met Hot Tuna, en dat was zo’n vreemde gewaarwording dat ik er nog eens iets over hoop te schrijven.
Uitgezakte hippies, proviniciale post-Haight-Ashbury decadentie, zoals je die overal in Amerika ziet. Maar vooral dit was schrijnend, letterlijk ook, voor een aantal van die dikke dijen.

Zondag, toen ik de Jonge Reisgezel had afgeleverd had ik een afspraak met Taleb. In mijn hart ben ik een groupie en ik heb grenzeloze bewondering voor deze man.
Ik denk dat hij de meest relevante financiële intellectueel van zijn generatie is. De Fintellectueel.
Voor mij ligt het manuscript van zijn volgende boek, The Black Swan, dat deze herfst bij Random House moet uitkomen. Daarvoor schreef Taleb onder andere Fooled by Randomness. In Slapend Rijk, ons radioprogramma, heb ik het een paar keer over hem gehad en ik ga nog veel meer over hem schrijven.
Mijn column in het Augustus nummer van Quote gaat ook over Taleb.

Allerlei zaken komen nu opeens bij elkaar. Synchroniciteit, toeval, wat het is weet ik niet en ik zal de laatste zijn om wetten te willen ontdekken waar ze niet zijn. Taleb is Dean’s Professor in the Sciences of Uncertainty aan de Universiteit van Massachusetts in Amherst.
Zijn business is het aantonen van nonsens. Van drogredenen en van gewichtigdoenerij. Ons vak staat er bol van. Ik weet dat ik vaak ten prooi val aan die verleiding maar ik probeer er tenminste wat aan te doen. Geen zoeken naar gekke verbintenissen dus, het is een vorm van toeval dat ik nu over Jim Paul schrijf.

Mensen hebben er grote moeite mee te accepteren dat veel van wat ze tot stand brengen, veel van wat ze doen, veel van wat ze aan zichzelf toeschrijven hoofdzakelijk gebaseerd is op toeval.

Deze website is bij toeval tot stand gekomen.
Als twee jongens die onbeleefd tegen me waren beleefd waren gebleven, was ik er nooit mee begonnen.
Als ik niet in coûte que coûte in Frankrijk was gaan zeilen, in de zomer van 1968, dan was ik mijn vrouw nooit tegengekomen en dan was de Jonge Reisgezel er niet geweest. Dan was ik niet naar New York gegaan want ik had er eigenlijk niets te zoeken het afgelopen weekend.
Behalve een onvergetelijke brunch met Taleb en een enige tijd met de Reisgezel.
En als ik niet in 1972 een baantje had gehad bij het Jazz Festival van Montreux had ik David nooit ontmoet. En ga zo maar door.

De Quote 500 werd zo’n succes omdat iedereen graag leest over de rijkste mensen van het land.
Materieel rijk dan natuurlijk.

Wat echt aardig zou zijn is een goed voorbereide uitgave van de mensen die de grootste geestelijke rijkdom van ons land vertegenwoordigen. Met eventueel hun websites en blogs erbij.
Daar heb je wat aan.
Geestelijke rijkdom komt niet bij toeval tot stand.
Goed, er zijn allerlei kandidaten die zich in een vuurwerk van ijdelheid tot de intelligentsia proberen te promoveren en vaak lukt dat ook, maar hun productie is hoe dan ook interessanter dan wat materiëel toeval ons brengt.

Maar de Quote 500 is heel leuk. Vooral omdat het hele ding op niets gebaseerd is. Op een misverstand. Dat wordt dus mijn stuk voor Quote. Als tenminste niemand dit blogstukje doorgeeft aan Jort Kelder, hoor ik iemand daar al denken. Helaas, ik moet deze gniffelaar teleurstellen. Zo werkt het niet met Kelder. Als ik er een leuk stuk van maakt en het past bij dat nummer, dan publiceert hij het. In de 15 jaar dat ik voor Quote schrijf heeft Kelder nog nooit een letter in mijn teksten veranderd. Overigens, zijn voorganger wel. Die weigerde één keer mijn stuk over de Doods Industrie. U weet wel, begrafenisondernemers en kistenmakers. Dat kwam doordat de figuur in kwestie een vriend van me was en vond dat dit niet kon. Het was dus eigenlijk om mij te beschermen.
Dat stuk werd vervangen door een gratis Aids advertentie. De door The Chicago Company gepubliceerde Death Index kwam toen net van de grond en de sector werd, precies om de redenen die ik toen aangaf, een daverend succes.
En dat was geen toeval.

De meeste mensen die in de Quote 500 staan zijn daar echter wel toevallig aanwezig. Ze waren in de juiste sector bezig, op de juiste tijd. Of hun spermatozoïdetje overleefde daar waar een miljoen andere kleine bengels het loodje legden, op weg naar de vruchtbare cel van mama.

Of pa besloot een voorbehoedsmiddel te gebruiken. Of dronk te veel.Ik bespaar u de rest.

Kortom, het is niet moeilijk om een leuk stuk te maken waarin je aantoont dat de meeste Quote 500 figuren niet speciaal interessant zijn. De meesten weten dat heel goed en pretenderen dan ook niets. Sterker nog, ze willen er niet in, in die Quote 500.
De paar ijdele idioten die dat wel willen zouden eigenlijk met een sterretje door Jort en zijn vrolijke bende aangemerkt moeten worden. Het interessantste deel van het hele Quote 500 verhaal vind ik dan ook de krampachtige pogingen van allerlei figuren die het toevallig vrij ver geschopt hebben – naar puur materiële maatstaven dus- en die denken daardoor allerlei posities te verdienen in een hiërarchie zonder door te hebben hoe arbitrair die is. Waarmee ze natuurlijk bevestigen dat ze geheel bij toeval in dat clubje zijn aangeland. CQFD.

We komen nu dichter en dichter bij de kern van ons betoog, al lijkt het er voor sommigen misschien nog niet op. Houd moed.

Uit het bovenstaande kunnen wij concluderen dat een lijstje van figuren die materieel slagen ons weinig zal leren, als zij inderdaad hoofdzakelijk door toeval terecht gekomen zijn waar wij ze aantreffen, namelijk in zo’n lijstje.

Omdat u, net zoals wij, uit een ander hout gesneden denkt te zijn, hebben we nu een probleem.
Want als we er niets van leren, dan willen we het eigenlijk niet weten. Tenzij, ja tenzij…tenzij het alleen maar ter vermaak geschreven is en wij het als zodanig tot ons genomen nemen.
Als een soort poenige slapstick dus.

Het betreft ten eerste een probleem van Quote. Ze moeten hun arme medewerkers, en op een schaal van Quote 500 metrics is de gemiddelde Quote medewerker zeker arm, ervan overtuigen dat ze met een hogere taak bezig zijn. Of ze net genoeg betalen zodat ze zich gedurende de maand een keer of drie kunnen bezatten in een eigentijdse kroeg die meetelt en waar je elkaar met geen mogelijkheid kunt verstaan, dit na aftrek van de vaste bestaanskosten die in Amsterdam hoog zijn zoals iedereen weet.

Ik vertrouw Jort dat wel toe, hij delegeert dat gewoon en de rest is management by walking around (in the suitable outfit with Neapolitan shoulders zou ik er aan toevoegen).
Maar als het allemaal voor de grap is, dan kan het wel.
De Quote crew denkt dat wat ze doen belangrijk is en omdat ze naarstig moeten uitpluizen hoe alles in elkaar zit zullen zij de laatsten zijn die denken dat dit allemaal toeval is.
Zo blijven zij gemotiveerd genoeg om hun werk af te maken.

Nu gaan we terug naar Jim Paul en het drama dat zich nu voor uw neus gaat ontvouwen.
Want ik kan u verzekeren, een leuk verhaal is het niet en dat meen ik echt.

Als we er van uitgaan dat wat ik hierboven stel inderdaad overeenkomt met de werkelijkheid zoals u die, net zoals ik, ondergaat, dan zult u zich niet interesseren in het willekeurige onderwerp van het materiële slagen van een aantal strebers en op de juiste tijd en plaats geboren geluksvogels.
Integendeel, u zult zich afvragen of er niet andere invalshoeken zijn waaruit u meer kunt leren.

Als u het daarmee eens bent, en als u nog doorleest, stijgt u nu in mijn achting en moeten we de ontknoping maar met elkaar delen.

U zult het met mij eens zijn dat als het slagen van die 500 willekeurige wannabees ons weinig leert, het falen van 500 goed opgeleide, intelligente, hardwerkende eventueel zelfs godvrezende ondernemers ons veel meer aanknopingspunten tot zelfbezinning zal kunnen bezorgen.

Hoeveel zeurpieten ons land ook telt, en zij zijn talrijk en planten zich onbelemmerd voort, hier valt niets tegen in te brengen en correspondentie over dit deel van mijn betoog is dan ook niet iets dat in mijn agenda van komende week past.

Kijk, er bestaat dus niet iets dat lijkt op een Quote -500.
Er is wel plaats in de kiosken voor allerlei onzinnigs en de ruimte schiet hier tekort om de vele titels met minder merites dan de Quote -500 hier te citeren, maar we kunnen hoog of laag springen, zo’n uitgave bestaat niet en we zien de toekomst wat dat onderwerp betreft somber in.

De conclusie dat wij geneigd zijn onszelf ervoor te behoeden om kennis die enig nut zou kunnen hebben tot ons te nemen dringt zich dus op.
En dat is geen toeval.

Nu naar Taleb en naar Jim Paul, u zult zien, alle goede dingen hebben een eind.
Taleb maakt korte metten, ongeveer één pagina, met het begrip Quote 500, al kent hij, hoe gek dat ook moge lijken, de juiste naam van deze prachtige publicatie niet precies.
Hij doet dat in The Black Swan, op pagina 110 van het manuscript, in “How to become a Millionaire in 10 Steps”, nadat hij heeft afgerekend met het Franse gebruik om Pléiade edities zichtbaar ten toon te stellen. En wat Balzac daarover gezegd zou hebben als hij het nog had kunnen meemaken.

Taleb’s zeer eenvoudige stelling is dat we veel meer kunnen leren van mislukkingen dan van successen.
Daar is niets revolutionairs aan, alleen, in onze belachelijke cultuur zien we dat anders.
Nu is het zo dat meestal wanneer iets me dwars begint te zitten het in korte tijd een populair onderwerp wordt, dus we kunnen er van uitgaan dat de studie van falen in de kortst mogelijke tijd onze business schools zal overspoelen en vervolgens hetzelfde effect zal hebben op de massa media waar de semi-intellectuelen die onze opinieleiders zijn zich aan laven.

Terug naar de beurs, want daar hebben we het al een tijdje niet over, terwijl de markt toch onze disciplinaire ruggegraat is waaraan wij onze betogen ophangen, bij gebrek aan een meer bescheiden referentiekader.

Het belangrijkste boek dat mislukkingen in de markt behandelt is “What I Learned Losing a Million Dollars” (ISBN: 0963579495) , door Jim Paulson.
Dit is het equivalent van Fooled by Randomness, maar dan geschreven door een trader die, toevallig, vanuit de goot naar de top van zijn vak doorstootte, en weer terug.

Ik wil dat boek graag lezen.
Maar wat blijkt, ook al heeft iedereen die het gelezen heeft er alleen maar allerlei goeds over te vertellen, het boek is niet meer in druk en het is niet meer te krijgen.

Erger nog, toen de auteur het wilde uitgeven, kon hij geen uitgever vinden. U kent misschien het drama van A Confederacy of Dunces, van John Kennedy Toole en als u dat niet kent dan weet u ongetwijfeld alles van Van Gogh, Vincent, niet Benjamin, de talentvolle vormgever van Inveztor, die wij geregeld voor zijn inspanningen in klinkende munt afrekenen, in tegenstelling tot zijn arme maar beroemde familielid.

Welnu, Paul’s boek is niet te krijgen. Wij branden van verlangen om het te lezen. Wie het boek gelezen heeft dweept met Paul. Beter dan wie ook heeft hij de lessen van falen geleerd en geeft hij ze aan ons door. Daar heb je meer aan dan aan tien strekkende meter management literatuur, die van Drucker daargelaten natuurlijk.
Wat moet hij trots geweest zijn op zijn meesterwerk.

Arabieren zeggen dat je pas kunt zeggen hoe gelukkig een man is geweest als hij aan zijn einde komt.
Niemand wilde het boek uitgeven, de auteurs deden dat in eigen beheer en handelaar Jim Paul ging op 11 September 2001 gewoon naar zijn werk.