Bill Miller is een killer. Hij verslaat al 15 jaar lang de S&P. Maar dit jaar wordt Bill gekilled. Wat leren we hiervan ?

Heel veel, teveel voor een blog, genoeg voor een lang stuk en een presentatie, maar ik ben op vakantie dus u boft, ik hou het kort.

Miller’s Legg Mason Value Trust (LMVTX) is dit jaar ruim 10% naar beneden in een licht stijgende markt. Het fonds staat aan de bodem van de fondslijstjes.
Persoonlijk bewonder ik Miller enorm vanwege zijn visie en de eruditie waar die op gestoeld is.
Persoonlijk beleg ik praktisch nooit in grote fondsen maar deze keer ben ik, zij het indirect long, vanwege een door derden beheerde rekening.
Deze manager liet mij helaas niet vantevoren weten dat hij dit fonds wilde kopen, anders had ik het geweigerd. Ik wil namelijk geen US long only funds in mijn portefeuille, of ze moeten klein zijn en zeer sector- of discipline specifiek.
De vraag die ik me nu stel is of ik nu voor een tweede keer commissie moet gaan betalen om het verhaal te stoppen. Want u weet hoe dat gaat, als het verkeerd uitpakt hebt u als belegger een verlies en de beheerder krijgt twee keer extra commissie.
Twee keer ? Ja, twee keer. U koopt het fonds aan, kassa, u verkoopt het voortijdig, kassa, beheerder koopt er een ander fonds voor aan, weer kassa.
U vraagt zich af hoe lang ik dit door laat gaan ? Ik heb u gehoord.

Ik zit nu dus in mijn maag met Miller, die, als ik de foto’s zo bekijk, wat zwaarder is dan ik. Dat voelt niet goed.

Wat zou ik gedaan hebben als Miller dit jaar goed had gescored, zeg in lijn met de markt ?
Dan had ik verkocht. Ik wil immers geen exposure in grote long only fondsen. Zeker niet als ze net een ongelooflijk lange periode van goede resultaten hebben gehad.
Alle beheerders hebben wel eens een slechte periode, die overigens jaren kan duren, het hoeft niet een half jaar te zijn.
Dat is voor mij geen bezwaar, ik koop beleggingsfondsen niet op korte termijn performance maar baseer mijn aankoop op wat ik denk dat de beheerder iets voor me kan doen. Liever iets anders dan geld verliezen en tenen krommen.
Maar hoe dan ook, Miller’s fonds is te groot.
Hij heeft $18 miljard onder beheer.

Wat betekent dat concreet ?
Dat betekent dat de beheerder alleen maar in grote bedrijven kan beleggen. Nu zijn die toevallig aan de beurt denk ik, maar dan krijgen we te maken met de keuze tussen een dure specialist en een index-fonds. Geef mij maar de index en dan koop ik misschien zelf wat big caps bij die ik selecteer omdat ik iets speciaals van ze verwacht. Maar ook de index heb ik niet gekocht omdat ik nog niet zo vreselijke haast heb en genoeg verdien met de special situations en hedge funds waar ik in zit.
Zie daarvoor de PolderPortefeuille op deze site.

Maandag ga ik dus dit fonds verkopen. Naar mijn gevoel loopt de beheerder of ongelooflijk voor of evenveel achter.

Miller was een goed idee toen hij nog niet zo bekend was. Wat ik van een beheerder verwacht is dat hij op de proppen komt met fundmanagers die de Bill Millers van morgen zijn.
Rijg genoeg van die kralen aan elkaar en je hebt een mooie portefeuille (ik vat het erg grof samen, er komt meer bij kijken). Ik betaal daar graag voor. Of ik zin heb om de beheerder extra te belonen voor zijn miskleun, die ik zelf toch wel had voorzien, is een tweede. Dat hangt onder andere af van de mate van hooghartigheid waarmee mijn beslissing wordt ontvangen. Want zo gaat het vaak.
Een punt is geruststellend: AFM-technisch is dit 100% in orde.
Voor de mafkezen (niet onder onze lezers, maar je weet nooit naar wie zo’n stuk wordt doorgestuurd) nog even de volgende disclaimer: ik bedoel dit ironisch.
Want u zult het niet geloven, maar goed bedoelde ironie -uiteindelijk is het gratis advies- blijkt soms ook problemen op te leveren. Zoals wel vaker, wanneer advies gratis is.
Dus hierbij ten overvloede en onze standaard disclaimers duplicerend: dit is geen beleggingsadvies. Geef ik nooit. En zeker niet gratis, behalve aan mensen die het nodig hebben en nooit per email.

Long LMVTX

Miller is big