Enfin, sommigen van u hoeven zich niet aangesproken te voelen, alleen de beleggers onder u. En dan zowel de institutionelen als de particulieren.
En niet zomaar gek, maar de hyperactieve informatiejunkie-variant. Dat is in elk geval de conclusie die James Montier, koning der behavioralistische beleggingsstrategen trekt in een artikel dat hij afgelopen week publiceerde (Just a little patience. Part I, The Big Picture).

Deze observatie staat centraal bij wat er op dit moment in de beleggingswereld gaande is, ook in onze moerasprovincie.
Tegelijkertijd is al die gekte erg amusant en vaak kunt u er als particulier profijt van trekken.
Het enige dat u nodig heeft is wat gezond verstand en een beetje geduld. Afstand nemen helpt ook.

Vroeger, we hebben het nu over de periode waarin Elvis zijn beste muziek opnam, hielden beleggers hun aandelen gemiddeld 7 à 8 jaar vast. Nu is dat negen maanden en dat zijn dan nog de cijfers van de NYSE, naar de Nasdaq kijken we maar liever niet.
Je kunt natuurlijk een deel van die ouderwetse lethargie gemakkelijk verklaren door technische vooruitgang. Een kind met een omgedraaid baseballpetje kan met zijn krantenwijkje meer informatieverwerkingsmogelijkheden aanschaffen dan een pensioenfonds van een aantal jaren terug. De instapbarrière in zo’n aandeel was dus hoog. Alles werd met de hand uitgerekend. Aan-en verkoopkosten waren ook tien keer zo hoog als nu en programtrading bestond niet, om van algoritmische handel nog maar te zwijgen.
Onderzoek wijst uit dat de snelle handelaars, die dus veel data willen hebben om fluks van mening te kunnen veranderen, het niet goed doen. Ze zijn wel stoer en hebben veel piefjes en andere mooie machientjes op hun tafel staan. Als ex-junkie kan ik u alles vertellen over de ernistigere vormen van Bloombergverslaving, geloof me, het komt veel voor, ik had ook thuis een mobiele versie staan en uw kunt het nu ook allemaal op uw BlackBerry krijgen.

Analisten blijven steeds meer data uitspugen en doen dit omdat hun klanten, de beleggers, dat vragen. Bazen van bedrijven (die zich tegenwoordig CEO’s en CFO’s laten noemen, ook een uitvloeisel van deze cultuur) voelen zich verplicht een bijzonder groot deel van hun tijd niet meer aan het bedrijf te besteden maar aan het meedoen met dit circus. Dat zeggen ze zelf althans, in onderzoekjes, bijvoorbeeld van McKinsey.
Ieder fatsoenlijk hedge fund weet, tenzij ze in illiquide waren handelen, precies wat hun portefeuille op elk moment waard is. Op een pc kunt u dat ook doen, gratis, met 20 minuten vertraging. Het is fascinerend naar die cijfertjes te kijken maar u heeft er verder niets aan.
Zoals Montier dan ook opmerkt, u bent op dat moment een meester geworden in het meten van ruis.

Wie snel handelde verkocht vorige week zijn aandelen Thielert, een Duitse maker van geavanceerde vliegtuigmotoren. De Duitse VEB had gepubliceerd dat het bedrijf waarschijnlijk failliet zou gaan maar wij kochten de aandelen omdat we dachten van niet.
U kunt het hele verhaal lezen op deze site, als u ‘Thielert’ in de zoekmachine tikt.
Inmiddels stijgt het aandeel weer en ik denk dat u er aardig aan zult kunnen verdienen wanneer het van de huidige koers iets boven de € 19 naar het oude niveau van € 29 terugkeert.
Waar het hier om gaat is dat de obsessie met constante outperformance de regel is geworden.
Dat is ook een gedachte die meespeelt op de achtergrond van het huidige activistendebat in Nederland. Alleen wordt het daar verborgen achter allerlei zinloos gekrakeel over sprinkhanen.
Die richten minder schade aan dan ezels, zo is onze ervaring en ook in onderzoeken komt dat duidelijk naar buiten.
Hedge funds zijn natuurlijk niet de oorzaak van dit fenomeen, het speelt al van ver voor hun recente opkomst, sinds het eind van de jaren zeventig.
Wat wel lijkt bij te dragen tot de gekte is het feit dat steeds meer long only-beheerders zich als hedge funds beginnen te gedragen. Ze willen graag net zo goed betaald worden, dus doen ze net zo gek.

Michael KralandDisclaimer: Michael Kraland is long in Thielert