Waarin onze Indiana Jones een kudde kudu’s ziet, bijna uit een helikopter valt, zich in het borstzakje van een geoloog verstopt en over heel veel uranium loopt.

De sterren van de hemel
De mooiste boom in de woestijn is de kokerboom, zo besloten wij al snel, in nauw overleg met de Roodharige Mevrouw met Het Perfecte Figuur.
Bij Shooter One was er een doodgegaan en wij hadden wat takken meegenomen.
De takken van de Kokerboom zijn gevuld met een soort hooi. Daardoor zijn ze gemakkelijk te gebruiken om kokers te maken voor boogschutters, vandaar de naam.

De nacht in de woestijn was koel en iedereen trok truien aan. Er werd wat vlees geroosterd op een barbecue. De economisch angehauchten onder ons zouden in houten beleidstermen het causale verband kunnen weergeven tussen de vier heren die anderhalf uur lang lamskoteletjes en worstjes omdraaiden en de 80% werkeloosheid in Namibië.

Een mijn verschaft veel werk en als de geologen hun werk goed doen en wat geluk hebben met hun vondsten kunnen de financiers het exploratiebedrijf verkopen aan een mijnbouwer. Zo gaat dat in grondstoffensector.
De grote mijnbouwers zijn te vergelijken met Big Pharma en de exploratiebedrijfjes, meestal klein en soepel georganiseerd, zijn het equivalent van de biotech sector. Die zoeken ook.

De parameters voor aankoop zijn bekend. De prijs hangt af van de hoeveelheid uranium, de concentratie, de vraag of er water en elektriciteit in de buurt is en of de grondstoffen aan de oppervlakte liggen of heel diep.
In het geval van Warmbad liggen de Alaskieten dicht bij een rivier en een elektriciteitslijn. Dat de dichtstbijzijnde bar op 160 km ligt maakt niet uit.

We keken naar de hemel. In de woestijn zie je veel meer van de hemel dan bij ons. Er is geen lichtvervuiling in de woestijn. Het is er donker. Alleen de maan en de sterren schijnen.
Je ziet alles beter en helderder. De hemel is imposant, de sterren schitteren en onze astronoom nam het woord.
Xemplar’s baas Gennen McDowall is geofysicus maar ook een bevlogen astronoom. Zo kregen we nog wat extra commentaar over de hemel, zagen we dingen die we anders nooit zien en vonden we het jammer dat McDowall zijn telescoop niet had meegenomen. Een volgende keer wel.
In de woestijn hoorden we wat hyena’s roepen.

Breakfast at Tiffany’s
Denis Hayes vertelde avonturen over diamanten. Hij was destijds geïnteresseerd geraakt in het Warmbad gebied vanwege de mogelijkheid tot diamantvondsten in de rivier. Hayes is gek op diamanten, droomt over diamanten en vertelt het ene verhaal na het andere over diamantvondsten in Canada en daarbuiten.

Geoloog Andreas haalde zijn matras tevoorschijn. Hij sliep liever buiten, op de veranda, dan in huis.
Het ezelsoventje dat op hout brandde, werd nog even opgestookt.
Inveztor besloot een avonddouche te nemen. Warm water, zolang het duurde. ’s Ochtends om zes uur is dat minder zeker.
Om half elf lag iedereen in bed. Of buiten.

Ontbijt in een hotel in Namibië speelt zich af rond veel schotels met worstgerechten. Waar geen worst is zijn aardappels. Zo’n ontbijt is niet erg goed voor het figuur van Inveztor.
Wij lieten de worstjes met uien, de worstjes met aardappels en de worstjes met bonen voor wat ze waren.
“Vans a mand vie iet raais!”, zei iemand.

Waarin wij kudu’s en klipspringers zien
Kudu’s zijn bijzonder elegant. Ze hebben een statige loop, verplaatsen zich in kleine kuddes en ze zijn schuw. W., één van de financiers, had een imposante telelens meegenomen en maakte prachtige foto’s.

Leopard’s trap was de naam van één van de Alaskietformaties.
De naam geeft al aan wat voor dieren hier ’s nachts rondlopen.
De luipaarden eten kleine of verzwakte kudu’s voor hun ontbijt, of klipspringers. Klipspringers zijn kleinere herten, ze lijken een beetje op reetjes. Laat u hierbij niet ongepast in verwarring brengen door de titel van dit stuk, zover zijn we nog niet.
Wat u hieronder ziet is een klipspringer. Ze wegen ongeveer 30 kg en zijn heel wendbaar. Hun oren zijn groter dan hun hoorns en ze lopen op het uiterste puntje van hun hoeven. Alsof ze op hun tenen lopen. Daardoor hebben ze goed houvast op de rotsen in de woestijn.

Klipspringers zijn ook heel lekker.
Vooral als ze rosé geserveerd worden met een goede Zuid-Afrikaanse Shiraz of Cabernet Sauvignon.

De zon ging onder. Het licht in de woestijn was prachtig maar het was tijd om terug te rijden.
Er was een hek rond de Missie en de poort ging elke nacht goed dicht.
Luipaarden komen in principe niet langs voor een laatste drankje of om de Japanse prenten te bekijken, maar je weet nooit. Er zitten er veel, hoorden we, maar je ziet ze niet.
Een officieel rapport schat de luipaarden bevolking boven de 7700.

Een ontmoeting met een luipaard kan vervelende consequenties hebben vooral als er sprake is van welpjes.
Een luipaard is sneller dan wij. Ze pakken ons met de voorpoten beet en halen met de onderpoten onze ingewanden er uit. Toch zijn er anekdotes in omloop van mensen die dit overleefd hebben.

Wij pakken geweren en schieten deze prachtige dieren dood.

Waarin Inveztor meer uranium ziet dan ooit
Om zes uur ’s ochtends werden we wakker. Ontbijt op de veranda. Geen worstjes voor Inveztor, alleen fruit en een eitje.

We stapten in de helikopter en stegen op voor een ritje van een kwartier.
De Roodharige Mevrouw met Het Perfecte Figuur was niet meegekomen. De geologen waren al ter plaatse toen Hayes, McDowall en Inveztor uitstapten op de top van een hoge en brede heuvel.
We zetten onze spectrometers op scherp en onmiddellijk begonnen de apparaten te tikken, steeds sneller en sneller.
De teller bleef boven de 1000, steeg soms naar 3000 en zelfs naar 7000. Hier zat niet alleen een hoge concentratie, maar, gezien het volume van de berg, ook tonnage.
De helikopter steeg direct weer op om nog twee van onze groep op te halen. Er zijn maar drie passagiersplaatsen wanneer beide piloten op hun plaats zitten en er was geen andere manier om hier snel te komen dan door de lucht.

Het was pas de tweede keer dat zelfs McDowall dit gebied betrad en hij was nog steeds onder de indruk van de Alaskieten formatie. Die strekte zich uit tot de andere kant van een circusformatie een kilometer verder.

Grote opwinding maakte zich van ons meester.
Maar omdat er nog niet geboord was konden we de berekening alleen maken op aannames van diepte.
De hypotheses liepen van veel tot heel veel, enorm veel en gigantisch veel.
Kijk, riep Hayes, daar beneden! Ik weet zeker dat daar diamanten liggen.

De helikopter kwam opnieuw terug. We laadden de ijsbakken met water en drankjes in en vroegen de piloot zijn machine bij de volgende berg neer te zetten. Te voet gingen we verder, naar een volgende heuvel.
De spectrometers ratelden nog steeds alsof ze achterna gezeten werden. Batterijen raakten op en werden vervangen en we deden een reset op onze apparaten.

Ook de volgende berg zat vol uranium. We hakten links en rechts monsters los. Hayes, op wiens naam het plaatselijke record aan zakken in zijn elegante, donkerblauwe geologenjak stond, borg de brokken op als een fotograaf die lenzen en rolletjes wegstopte.

Beneden gekomen sloegen de spectrometers weer op hol. Het leek wel een elektronische truffeljacht. Inveztor werd aangeraden de monsters niet in de broekzakken voor in de broek te stoppen, maar opzij of achter. Uranium kan wel als voorbehoedsmiddel werken, maar niet tegen AIDS.
Bovendien zouden de gelige vlekken verwarring kunnen wekken bij onze werkster, bedachten wij alert als altijd.

Beneden in de vallei liepen we over kiezelig woestijnzand. We vroegen ons af wat hier onder zou zitten. “Zis is Kneiss”, vertelde een geoloog. Maar wat er onder die Kneiss zat merken we pas als er geboord is. Aan de overkant van de vallei rees weer een heuvel op. Dat was de volgende Alaskiet, waarschijnlijk van hetzelfde massief.
Beleggers in Xemplar hopen natuurlijk dat de Alaskieten onder doorlopen, liefst zo diep mogelijk.

We besloten even te rusten op een rotsformatie midden in de vallei.
Iedereen zat nu druk te rekenen. Hoe lang was deze zone en hoe breed?
Hoe diep zouden de Alaskieten gaan?
Het is altijd oppassen met dit soort schattingen en bij Inveztor zijn we er een beetje bang voor. Banger dan voor de luipaarden van nabijgelegen Leopard’s Trap in elk geval. De schattingen liepen uiteen van twee keer Rossing tot nog veel meer.
Nu is Rossing, zo spreken de Anglo’s het althans uit, want je schrijft eigenlijk Rössing, een grote mijn. Een grote open pit zelfs, dus gemakkelijk te bewerken.
Rössing zorgt voor 10% van het bruto nationaal product van Namibië en voor ongeveer een kwart van de export. Rössing is ook goed voor 8% van de wereld uraniumproductie.

Waarin Stevie Ray’s spook opdoemt
Inveztor besloot nog even te blijven om van de stilte en het landschap te genieten. We namen de laatste helikopter terug.
We stapten als laatsten in, met McDowall en Hayes. De piloten vroegen of Inveztor het niet erg vond als de schuifdeur open bleef, vanwege de ventilatie.
“Nee hoor”, zeiden wij heroïsch, vastbesloten niets te laten blijken van onze hoogtevrees. Het bankje waarop we zaten was van zwartte kunststof waarop je gemakkelijk heen en weer kon glijden. Ook naar links, de diepte in. Gelukkig hadden we heup- en schoudergordels om. Maar aan die gordels kon je je ook heel goed ophangen als je zijwaarts de bank afschoof, de diepte in, zo redeneerden wij.
In de woestijn valt klam zweet niet op en met de koptelefoons op de oren kon niemand ons hart horen bonken. Wij stegen op en vlogen terug, over de Houms River boerderij, waar niemand was, richting de Missie.

Wij dachten niet meer aan Stevie Ray Vaughn, Otis Redding, Buddy Holly, Richie Valens en The Big Bopper. Tot de piloot over de intercom aankondigde dat hij even naar rechts zou draaien en dan heel hard naar links. “Hou je vast”, voegde hij er volstrekt overbodig aan toe.
Want waar moesten wij ons aan vasthouden? De deur was immers weggeschoven? Daar gingen we naar rechts en toen heel, heel scherp naar links. Waarom doen dit soort jongens zoiets nou ? Wij hadden geen tijd het ons af te vragen want alleen zelfbehoud stond nog op onze mentale agenda.
Wat zou er van ons overblijven na een val van 200 meter op rotsgrond?
Was er wel een duidelijke administratie bijgehouden van al onze private placements, voor de kinderen?
Zouden onze erfgenamen zo dom zijn om direct de Xemplar aandelen te verkopen uit welgemeende maar stupide rancune?

“Er was geen enkel risico vanwege de middelpuntvliedende kracht” zeiden de piloten later.
Ja, dachten wij, en wanneer treedt die kracht dan op? Als je als een gek half ondersteboven vliegt met een wijd open deur.

Omdat de Roodharige Mevrouw met Het Perfecte Figuur beneden op ons stond te wachten probeerden wij te kijken alsof er niets aan de hand was.
Tegen de tijd dat we geland waren feliciteerden we ons zelfs met het feit dat we opnieuw de dood ontsnapt waren zonder in onze broek te doen.
Net zoals afgelopen lente bij die sneeuwstorm boven een gletsjer in Canada.

Do you, Mr Jones?
Terug in de Cessna vlogen wij naar Lüderitz, aan de kust van de Atlantische Oceaan, om brandstof bij te vullen, op weg terug naar Windhoek.
We vlogen over prachtige landschappen zoals deze canyons. Grandioos, verlaten en prachtig.

De jets op het vliegveld waren felgekleurd. Air Zambia, Air Angola, allerlei vertrouwenwekkende namen, waar we wel eens eerder ons leven aan hadden toevertrouwd.

We namen het vliegtuig terug naar Johannesburg.
Onze bagage ging via London naar Amsterdam.
Daar vervoegden wij ons, stoffig, in jeans en woestijnschoenen bij de ruimbemeten Inveztorburelen ten kantore van Het Financieele Dagblad.

Onze bagage was zoek, onze kleren waren smerig behalve onze onderbroek.
Die hadden we in de eerste klas loungedouche gewassen, uitgewrongen en vakkundig drooggeföhnd. Zoals Indiana Jones het ook gedaan zou hebben.
Reukloos zegen wij neer in een stoel.
De Roodharige Mevrouw met Het Perfecte Figuur had een gedicht gemaild.
Out of Africa.