Vrijdag en een flink deel van zaterdag mailde ik furieus op en neer met mijn vriend Lionel Lemaux, een talentvolle beheerder. We waren bezig met een Frans oliebedrijfje, dat naar ons gevoel het dubbele waard was van wat de markt voor het over had.
We waren in gesprek met een meneer die een badkamerbedrijf wilde overnemen. Dat bedrijf was ook het dubbele waard en over drie jaar nog eens het dubbele. Dachten wij althans. Al was het alleen maar omdat de oprichter geen Engels sprak. En, soort zoekt soort, zijn commerciële directeur ook niet.
Dus de export kwam alleen door toeval gepaard met veel betere kwaliteit tot stand.

Van dik hout zaagt men planken en zo ging het vervolgens over een ander dossier, die houtzagerij van ons. In Rusland zaagt men immers dikkere planken van meer hout dan bij ons en we hadden net een positie ingenomen in een houtzagerij in Oost-Europa. Ook al weer voor wat ons een veel lagere prijs leek dan door andere beurskoersen gesuggereerd werd.

Komt dit door de bullmarkt ? Worden wij verblind ?
Misschien wel, al lijkt ons de prijs die we hier moesten neertellen alleszins gerechtvaardigd. Veel meer dan in een aantal marginalere sectoren, zoals eigentijdse kunst, over-the-top auto’s en andere toys for boys en luxe artikelen for girls.
Misschien dus ook niet en heeft deze markt nog verder te gaan.
Small caps zijn misschien als categorie wel overprijsd maar in individuele gevallen is het verbazend wat voor waarde je nog kunt vinden. Als je maar zoekt en liefst in de hoeken waar je niet zoveel mensen tegenkomt.

Meer over onze vondsten in de November editie van De Kapitalist.
Long oliebedrijfje, houtzagerij.