Inmiddels is iedereen het er over eens dat de kredietcrisis geen Black Swan was maar een Predictable Surprise. The Black Swan, Taleb’s boek is inmiddels verplichte kost bij hedge funds en effectenbanken. Niet iedereen leest het. De hoofdredacteur van een Nederlands blad, die ik aanbood er een verhaal aan te wijden, ongeveer een jaar geleden, vond het onderwerp niet interessant. Die auteur? Nooit van gehoord.
Fooled by Randomness? Nooit van gehoord, niet relevant, volgende zaak.
Je kunt het met Taleb eens zijn of niet, zijn werk is in elk geval relevant, intrigerend en erg goed gebracht. Wat brengt ons er toe zo star te zijn?
En zo saai?
En dat in zo’n opwindende wereld.

Een hedge fund manager van een kwantitatief fonds, die toch een goede beleggingscultuur had, bleef maar zeggen dat het boek op zijn bureau lag maar dat hij er nog geen tijd voor gevonden had. Tot de klap kwam voor quantfondsen, in augustus. Veel fondsen verloren tientallen procenten in een paar dagen. Dat was geen Predictable Surprise, maar een Black Swan. De manager in kwestie belde me over iets anders en ik vroeg hoe het met Taleb op zijn nachtkastje ging. Nu heeft hij het wel gelezen maar hij is wel veel van zijn klanten kwijt. Terwijl alles toch netjes in dat boek stond.
Hebt u het al gelezen?

Al met al doet de hedge fund industrie het helemaal niet gek en zijn de resultaten rustgevend. De HFRI indices zijn dit jaar 3,1% naar beneden voor single managers en 4,2% voor Funds of Funds.
Maar de uitslagen zijn groter dan we ooit hebben gezien. We hebben ook nog nooit fondsen zien imploderen op de manier waarop dit tegenwoordig gebeurt, zoals met Peloton bijvoorbeeld. Dat fonds scoorde vorig jaar 87% en stierf omdat het kredietkleed onder ze werd weggetrokken.
De stemming is wat grimmiger geworden. Mensen worden wat minder aardig voor elkaar.
Het bekendste Duitse spreekwoord is Die beste Freude ist Schadenfreude.
Hoe meer schade, hoe meer vreugde. Het vervelende is dat die schade, in het huidige klimaat, snel kan toeslaan en ook nog op de gekste plekken.
De schokgolven zijn voelbaar, je merkt het elke dag.

Olie is nu in de handen van hedge funds, zo wordt ons verteld. Olie is de speelbal van speculatie. Nu dachten wij dat olie vooral in de handen van OPEC was, 60% immers, en dat die speculatie niet echt nieuw is.
Toen we in de jaren zeventig de beurspagina’s begonnen te ontleden was Boone Pickens één van de grootste oliespeculanten, toen via Mesa Petroleum, en Pickens is dat nu nog steeds.
Hij is een oliebull. Zijn resultaten zijn fantastisch maar dit jaar is hij in zijn BP Capital Energy Equity Fund – wel een mond vol- 21% naar beneden. En dat bij een hard stijgende olieprijs. Het is niet altijd gemakkelijk.
Maar sinds 2001 is Pickens, die op 22 mei 80 wordt, 800% naar boven.

Zoiets dergelijks ondervindt momenteel ook Go Capital. Go steeg vanaf een waarde van 100 eind 2000 tot hun hoogtepunt in Juni 2007 met 623. Het fonds staat nu nog 442.
Iets minder dan Pickens, maar toch goed.
De AEX ging in die periode van 660 naar 471.

Maar, bespot en bespogen door concurrenten en critici, is het fonds nu tijdelijk gesloten. Te veel illiquide posities. Dit jaar lijkt dan ook een Annus Horribilis voor Go te worden want Thielert, de Duitse vliegtuigmotorenbouwer, waar het fonds 25% van bezat, gaat ten onder. Nog meer spot en gespuug. Driemaal is scheepsrecht. Go komt nu onder vuur te liggen vanwege hun belegging in Rock Well Petroleum.
Ook daar was sprake van enige onregelmatigheid, want de CEO van dat bedrijf had, in het grootste geheim, Rock Well in juni 2007 naar een dreigend faillissement gemanoeuvreerd. Er was geen geld meer. Of Go even bij wilde springen.
Maar het fonds had al het maximum aantal aandelen Rock Well in bezit en mocht niet bijkopen. Go werkt met geconcentreerde posities in minder bekende aandelen, maar er is wel een maximum limiet per positie. Uiteindelijk schoten de partners van Go uit eigen zak $ 21,5 miljoen dollar voor.
Rock Well overleefde, de CEO werd vervangen, Fidelity bracht vers geld binnen in augustus van dat jaar en een IPO staat er aan te komen volgens het bedrijf.
Achteraf leek het een gemakkelijke beslissing. Achteraf.
Go kreeg keurig rente en per dollar een warrant met als uitoefenprijs de prijs van de volgende financiering, die op $ 4,50 uitkwam. De duur van de warrants was drie jaar.
Dit werd ook pas veel later bekend gemaakt door Rock Well, eind augustus, in een plaatsingsmemorandum.
De partners van Go gaven de helft van hun verkregen warrants aan het fonds.
Daar worden ze nu op aangevallen.
De CEO van Rock Well, die op zijn zachtst gezegd heel raar handelde, wordt niet lastig gevallen.
Maar hij woont in Amerika en Go zit in Nederland.
Het maaiveldland.
Wel een steeds grimmiger maaiveld.

Michael Kraland