Als u luistert naar wijze commentatoren zoals die van bijna failliete banken leert u al snel dat u nooit uit de markt moet zijn. Want dan mist u een paar van de beste dagen en dat haalt u nooit meer in. Niet alleen zijn deze heren te goeder trouw, de statistieken bewijzen het .

Wat de statistieken ook bewijzen is het omgekeerde.
Er zijn in uw leven misschien twee of drie goede gelegenheden om blindelings aandelen te kopen en het heel goed te doen. Het hangt een beetje af van wanneer uw ouders u in gang hebben gezet.
De beste jaren waren 1921, 1932, 1949 en 1982.
2003, in Japan, lijkt ook zo’n jaar te zijn geweest.

Als u nou maar goed oplet, hebt u dus best een kans. Als de geschiedenis hierbij een goede raadsvrouwe is, hebt u dan een periode van minimaal acht jaar om uw zakken te vullen zonder al te veel uw hersens te hoeven gebruiken. Voor veel mensen, ook voor minder goed gesitueerden, is dit een droom. Daarom is het verbazend dat deze gedachte toch weinig politiek correct overkomt.
Zakkenvullen is abject, vooral andermans zakken.
Onderzoek wijst uit dat mensen hun eigen zakken heel anders zien en in een democratie krijg je dan dit soort situaties.

Zelfs met taxichauffeurs is het zo dat het politiek correcter is aan te geven wanneer zij de top van een markt duiden door u tips te geven, dan proberen te raden wanneer deze heren hun huurvoertuig zouden kunnen ontstijgen middels een goed geplande kopstoot op de beurs.

Pech alleen dat het ook zo is dat van de top af het meestal een jaar of veertien duurt voordat de oude topkoersen weer worden gehaald. Het is dus ook al voldoende als u alleen maar de toppen goed herkent.
Dit heeft geleid tot het fenomeen van de doemdenker die tien van de afgelopen twee bearmarkten goed heeft voorspeld. Omdat financiële markten per definitie creatieve vernietiging en cyclische patronen vertonen, lijkt het vaak alsof er iets gruwelijks gaat gebeuren dat achteraf wel meevalt. Vandaar die verhalen over geschoren worden en stil zitten.
Maar zodra u stil zit gaan uw adviseurs aan u trekken om iets te doen, want aan stilzitten verdienen ze niets.

Iets waar u de doemdenkers weinig over hoort is de opportunity cost van het missen van de volgende hausse golf. Meestal komt die nadat er een periode van prijsstabilisatie is ingetreden. Die stabilisatie volgt meestal op een periode van deflatie, zoals in 1932, of inflatie, zoals in 1982.
Heel verbazend is de fanatieke manier waarop waarnemers de bedrijfswinsten analyseren om hier steun te vinden voor de stelling dat het allemaal wel mee valt. Er is namelijk weinig verband tussen dat meevallen en die winsten.
Een nieuwe bullmarkt komt pas tot stand nadat de bedrijfswinsten uitgebodemd zijn maar maanden voordat die herstellen. Niemand kan dat goed voorzien maar de markt als collectief mechanisme doet dat wel. Dit is ook een periode waarin de markt niet meer reageert op slechts nieuws.

Als u goed de krant leest ziet u dat slecht nieuws nog steeds slecht wordt opgenomen. We zijn dus nog lang niet klaar. Ook al willen we dat graag.

Michael Kraland