In het tweede deel van mijn weerwoord behandel ik de transactie die Het Financieele Dagblad aan de kaak stelt, het verwijt dat ik tot de EE zaak aan de orde kwam zaken verborgen hield over Auriga en geef ik nieuwe elementen aan die tonen hoe partijdig de redacteuren zich hebben opgesteld en dat opnieuw feiten uit mijn weerwoord aan de redactie niet werden gepubliceerd. Zie voor deel 1 van mijn weerwoord: Goede krant, slecht stuk, karaktermoord.

De verkoop die ik ontken
Het Financieele Dagblad beschrijft een transactie waaruit moet blijken dat ik me schuldig maak aan foute praktijken.
In mijn weerwoord naar Het Financieele Dagblad had ik al aangegeven dat een transactie, die Het Financieele Dagblad als een verkoop ziet, er heel anders uitzag. In feite had ik de dag voor en de dag na de transactie precies hetzelfde aantal aandelen.

Dat is helemaal geen verkoop.*

En de enige reden dat iedereen deze transactie kende is omdat ik het zelf meldde.
Zelf melden is juist heel transparant.

Daar wordt nu op een tendentieuze manier op ingespeeld om me verdacht te maken.
Dit soort transactie is complex. De meeste lezers van mijn site zullen er nooit van hebben gehoord. Daarom gaf ik het destijds aan.
Ongetwijfeld heeft de betreffende redacteur het verhaal in de eerste versie niet gesnapt, maar waarom dan mijn weerwoord niet vermelden en waarom geen nadere vragen stellen?
Ik bood juist aan dat ik open stond voor toelichting in mijn reactie.
Ik verwachtte al onbegrip vanwege de natuur van de transactie in kwestie.

Niemand belde me.
Ze bleven bij hun versie.
Dit is beschadigend voor me want particulieren begrijpen zo’n transactie niet.
Die vertrouwen op de expertise van Het Financieele Dagblad.

Maar een snelle rondvraag bij een andere journalist bevestigde dat de meeste journalisten dit soort warrant transacties niet kennen. Die zijn echter in het vak heel gewoon. Als de redacteur dan ook nog weigert om kennis te nemen van de uitleg ligt de verantwoordelijkheid voor de schade ondubbelzinnig bij Het Financieele Dagblad.
Dit is tendentieus.

Opnieuw Auriga
Redactrice Saskia Jonker schrijft dat ik ontkende dat ik Auriga vertegenwoordigde totdat het Deloitte rapport in Frankrijk verscheen.
Dat is onwaar en Saskia Jonker wist dat.
Samen met een collega stelde ze me hier vragen over, eind 2008 en publiceerde mijn antwoord dat ik Auriga vertegenwoordigde (weliswaar gesigneerd door de redactie van Het Financieele Dagblad).
Maar iedereen in het hedge fund vak waar ik mee in contact ben, wist dit al jaren. En ook op veel andere gelegenheden heb ik hierover gesproken.

Ik vertegenwoordig immers hedge funds, het is een normale business voor me.

We hebben hier dus een redactrice die zelf mijn verklaring heel duidelijk opschrijft en later willens en wetens opnieuw schrijft dat ik het nooit heb gemeld.
Hoe moeten we het voorgaande kwalificeren? Tendentieus?
Of erger?

Transparantie
Ik geef, volgens anonieme "critici" die het FD naamloos citeert, niet genoeg openheid.

Dat is op zich overigens een aardig procédé. Als het anders blijkt te liggen heeft het FD het niet gezegd maar het opgetekend uit de anonieme mond van anderen. Maar waarom zijn die mensen anoniem?
Dit is tendentieus.
Het is moeilijk anonieme "critici" tevreden te stellen.
Waarom blijven ze bovendien anoniem?

Zo zou ik ook allerlei anonieme critici kunnen citeren. Natuurlijk doe ik dat niet.

Niet alleen ben ik transparant, ik ben misschien wel te transparant.
Ik vermeld immers elke keer of ik een positie heb. Dat is verplicht maar ik deed het al jaren voordat het verplicht werd gesteld door de AFM. 

Maar ik vermeld ook allerlei andere zaken, zie de Ryland transactie.
Alle informatie van Het Financieele Dagblad komt regelrecht uit mijn eigen pen of van anonieme critici op mijn website.
Niemand is zo transparant bij mijn weten of in elk geval heel weinig anderen.
Zo transparant dat mijn omgeving mij al langer aanraadt hiermee te stoppen omdat ik me onnodig tot doelwit maak.
En inderdaad, na een slecht jaar dat ik in 2008 had gebeurt dat ook.

Blijkbaar was ik dus te open. En het vervelende met openheid is dat het nooit genoeg is. Internet is heel pervers wat dat betreft.
De anonieme forumbezoekers, de stalkers, de zeurders, ze roepen altijd om meer. Maar zelf zijn ze anoniem.
Internet is wat dat betreft een aparte wereld. Maar in het artikel in Het Financieele Dagblad komt dat niet naar voren.

Ik probeer altijd zelf te beleggen in de aandelen of fondsen die ik beschrijf.
Er zijn veel lezers die dat juist op prijs stellen.
Ik loop zelf risico. Ik krijg daar niets voor terug, maar ik heb het altijd de juiste manier van handelen gevonden. Ik denk dat het eerlijk en duidelijk is.
Per definitie ben ik dan transparant. Ik vertel juist wat ik doe en wat ik niet doe. Ik laat in mijn keuken kijken en laat een wereld zien die ze niet kennen. Dat is wat mijn lezers waarderen.

Nu wordt dit tegen me gebruikt. Dat is tendentieus.

Ik moet dus vooral erg transparant zijn, meer dan nu.
Maar dat kan haast niet.
Ik krijg een verwijt dat ik een vraag van een lezer onbeantwoord laat. Dat ik niet iedere vraag van iedere anonieme forumbezoeker beantwoord klopt.
Het is niet mogelijk om op alle vragen antwoord te geven en er is veel dat ik oversla.

Michael Kraland
kraland@inveztor.nl

*De oorspronkelijke aankoop van Ryland op de betreffende rekening bestond niet uit alleen aandelen, maar uit aandelen en warrants, een zgn. ‘unit’. Die warrants expireerden. De transactie had slechts tot doel het verschil tussen de uitoefeningsprijs van de warrant en de prijs van het aandeel te realiseren.

Michael Kraland is financier en oprichter van Inveztor. Disclaimer Kraland: niet van toepassing.